Neskriveno je naša filmska javnost očekivala premijeru novog filma Miroslava Momčilovića, što zbog činjenice da nas je svojim dosadašnjim radovima navikao na svoj eksperimentalni pristup umetnosti, a verovatno većim delom zbog činjnice da je posle petnaest punih godina Žarko Laušević ponovo na filmu.
Prvi utisak nakon odgledanog filma govori da je Momčilović, iako jednako originalan u pristupu, ovoga puta napravio film koji na univerzalnom jeziku sigurno teži da pronadje put i do stranog gledaoca. Temom koja sama po sebi čini najbitniju komponentu te univerzalnosti, on daje okrilje nečeg što zapravo samo izgleda kao dobro ukomponovani angažovan film. Naprotiv, reditelj u srži želi da naglasi humanistički aspekt. Nema prostora za opšta mesta, kako se to činilo u prvi mah. Likovima koji u svojoj pojavi, a vođeni pričom o zaljubljivanju dvoje beskućnika, daju filmu jedinu nit blisku zapletu, Momčilović ipak učitava sve nas. Nas koji smo zapravo nesnađeni i izgubljeni u vremenu globalizacijske pošasti, on reflektuje kroz materijalno najniži sloj društva, a kako drugačije.
Idejno sklopljeni mehanizmi za postizanje tog efekta identifikacije na mestima su labaviji, ali na značenjskoj ravni to se nimalo ne odražava na film. Zapravo, nismo sigurni da li u bujici koju tema pokreće uspevamo da nazremo istinsku poentu filma.
Tehnički film na visokom nivou prati film. Fotografija koja u mnogome doprinosi naslovnoj niti o stvaranju bajkovitog ambijenta, pa bio on i na gradskoj deponiji, napuštenim periferijskim ruševinama ili u centru grada, odgovara i pažljivo biranim lokacijama.
Pročitajte: Gledali smo u 2015. godini
Kopmoziciono dobro vođen film, sa uvek bitnim i čini se specifidata:text/mce-internal,content,Pro%u010Ditajte%3A%20Gledali%20smo%20u%202015.%20godini%A0čno toniranim Momčilovićevim duhovitim likovima. Jezikom koji nije jasan, već mrmljajuć reditelj svakako ukazuje i na problem ljudske komunikacije, koji se opet najbolje odražava na sudbine najugroženijih slojeva.
U ulozi Eme, Jelena Đokić na verodostojan način iskazuje patnju i drugi socijalni momenat filma. Prelomna tačka u njenoj liku zapravo se konstantno odlaže do samog kraja, kada patnja konačno biva zemenjena novom nadom u život. Ono što čini dodatnu karakterizaciju jeste i figura majke, koja lebdi nad celom pričom o ljubavi.
Lik Mome, kog na poseban način osvetljava Žarko Laušević od samog početka daje znake optimizma, on je neko kome se davno gubi svaki porodični trag te sa te strane ima bezbrižnu patnju. On je taj koji se poigrava sa svetom oko sebe, koji stvarima daje imena, koji ih oživljava. Njegovo okruženje čine zanimljivi ljudi, ili on njih čini takvim. Ali sa druge strane i taj lik biva zatočen u nesnađenosti, svojoj i sveta u kome obitava. On jeste Robinzon Kruso, on ima svog Sredka (psa koga je pronašao u sredu, ako je uopšte i bila sreda), ali zapravo karnevalski raspoložen u svojoj ograđensoti.
A sve to zapravo oslikava i Lauševićev povratak, kao što reditelj kaže: „Laušević je otišao iz glume, ali nije iz života, a život nije daleko od glume.“ A kako uz Lauševićev životni usud nijedna uloga nije išla slučajno, tako znamo da je i ovaj film zapravo prava slika o našim životima.
