Vuk Karadzić – O životu i delu a dosta smo učili na časovima srpskog jezika i kroz brojna druga dela koja govore o njegovom trudu i radu na reformi srpskog narodnog jezika. Ukoliko pažljivije budete izučavali našeg srpskog reformatora, možete naići na nekoliko zanimljivih podataka, koja će upotpuniti sliku o njemu.
- Vuk Stefanović Karadzić rođen je u Tršiću, u blizini Loznice 1787. godine. Po starom srpskom običaju , dobio je ime Vuk da mu veštice i duhovi ne bi naudili.
- Odlaskom u Beograd, Vuk odlazi kod Dositeja Obradovića učenog prosvetitelja i obrazovanog čoveka kako bi ga zamolio za pomoć oko daljeg znanja, ali biva odbijen. Vuk je razočaran otišao u Jadar i postao pisar Jakova Nenadovića.
Nakon propasti Prvog srpskog ustanka odlazi u Beč i ženi se Anom Marijom Kraus. Vuk i Ana Kraus su imali mnogo dece, od kojih su svi osim kćerke Mine i sina Dimitrija umrli u ranoj mladosti. Tokom boravka u Beču, upoznao je svoga velikog prijatelja cenzora Jerneja Kopitara, a povod njihovog upoznavanja bio je jedan Vukov spis o propasti ustanka.
Pročitajte još –NIKOLA TESLA: Zanimljivosti koje nećete pronaći na Vikipediji
- Ono što je posebno interesantno Vuk Karadzić je vršio dužnost gradonačelnika Beograda u periodu od godinu dana, s platom od 1200 forinti srebra. “Po plati i po mome društvu možete reći” -ističe Vuk u pismu Kopitaru- “da sam u redu prvi srpski državni činovnik. Ali o literaturi nemam kad ni reč pomisliti.” U pismu posvećenom Jakovu Grimu, govori o svojoj odluci da napusti visoki položaj: “… Vi znate da sam proveo u Srbiji skoro tri godine delom kao član (i direktor) Zakonodavne komisije, delom kao član i predsednik Suda, Nahije i varoši beogradske. A sad sam s najvećom žalošću morao napustiti svoju otadžbinu koju sam uvek voleo i voleću je iznad svega, delom zbog svoje bolesti…. delom zbog lošeg ophođenja prema meni (što se osobito dešava prorocima u svojoj zemlji), delom zbog trenutne nemogućnosti da u sadašnjim prilikama budem tamo od veće koristi nego što to može biti najprostiji čovek, i najzad zbog moje neprekidne želje da još nešto izdam…“
- Kao godina Vukove pobede uzima se 1847. jer su te godine objavljena na narodnom jeziku dela Đure Daničića „Rat za srpski jezik“, „Pesme“ Branka Radičevića, Njegošev „Gorski vijenac“ i Vukov prevod Novog zavjeta, ali Vukov jezik je priznat za zvanični književni jezik tek 1868. četiri godine, nakon njegove smrti.
- Vuk je umro u Beču. Posmrtni ostaci preneseni su u Beograd 1897. godine i sa velikim počastima sahranjeni u porti Saborne crkve, pored Dositeja Obradovića. Počasni je građanin hrvatske prestonice, grada Zagreba.
