Ove godine se obeležava tri decenije od odlaska jednog jednog od najvećih glumaca sa naših prostora, Zorana Radmilovića. Najviše ga pamtimo po ulozi Radovana Trećeg, ali i po ulogama automehaničara, seljaka, profesora i drugih ljudi iz naše okoline koje je, opet, glumio sa jednakim žarom i kvalitetom kao i čuvenog Radovana.
Rođen je u Zaječaru, a studiju glume završio je u Beogradu. Pre glume je studirao pravo, arhitektutu i engleski jezik, ali se na kraju opredelio za poziv koji mu je doneo slavu. Njega se uvek prisetimo kada pričamo kako nema više takvih glumaca kao što su bili… i kako kritikujemo bezličnost današnje glumačke scene. On je jedan od retkih glumaca čiji talenat je imao toliko jaku glumačku posebnost da nam se uvek čini kako u njegovim ulogama uvek ispliva onaj izvorni Zoran, bez obzira koje ime nosio u ulogama. Ali, pogrešno je svrstavati ga u jedan prototip koji mu je često bio dodeljivan, jer bismo onda zanemarili umeće transformacije, kojeg je nesumnjivo bilo.
Prva prilika da igra veliku ulogu u pozorištu ukazala mu se kada je Ljuba Tadić odustao od uloge u predstavi Kralj Ibi. Tridesetogodišnji Radmilović je tom ulogom počeo da zadobija sopstvenu publika, pa i oni koju su mu nešto zamerali, ućutali su. On je harmonizovao svoj temperament sa svim eksperimentalnim i lucidnim postupcima koje je autor teksta vek ranije uneo u ovu čuvenu komediju.
Lik ludaka u televizijskom filmu Paviljon 6, rađenom po motivima priče A. P. Čehova, razlikovao se od većine koje je tumačio. Sumanuti mudrac, Karađoz iz Proklete avlije ili kockar iz filma Marš na Drinu, nepojmljiva uverljivost glume ne izostaje. Kada tumači seljaka u Pričama iz Nepričave, pokazuje kako u potpunosti vlada svojim narativnim sposobnostima – u njegovim pričama jednostavno nema ničeg suvišnog. U ovom vremenu, kada smo preplavljeni programima koji nam prikazuju život na selu, ne možemo a da ne uočimo razliku između onoga što je Radmilović predstavljao i onog što se danas javlja kao derivat trenutnog populizma.
Njegovi likovi su bili jednostavni, ali ne i prosti ljudi. Svojom improvizacijom i talentom, Zoran ih je upotpunio, a narod prihvatio svim srcem. Njegovoj improvizaciji se divio i Dušan Kovačević, priznavši da se lik Radovana kojeg izvodi u Ateljeo, sastoji velikim delom i iz glumčevih doskočica. Mislim da je to ono što se zove umeće.
Od glume se oprostio u filmu Šmeker 1985. godine. U ulozi je umornog Jevrejina. Na kraju filma on odlazi, zaključava svoju poslastičarnicu i maše prema kameri. Ubrzo posle snimanja te scene, Radmilović je preminuo. Posle trideset godina, replike iz njegovih uloga napamet znaju generacije ljudi koji su rođeni posle njegovog odlaska. Bezvremeni Radmilović ostao je da stoji u svom kostimu kralja Ibija ispred Ateljea 212 i da čeka ravnopravnog naslednika. Kako mi se čini, načekaće se.
