I baš kod te naše kinematografije zastajemo i osvrćemo se na nekoliko prethodnih sušnih godina, bar što se tiče autentičnosti koja ju je krasila u plodnoj drugoj polovini dvadesetog vijeka. Prvo upravo zbog takvog stanja, ne samo materijalne već i kreativne krize, a drugo zbog samog reditelja i poetike koja na prvi mah odaje utisak vrsnog majstora, pojava Vuka Ršumovića jeste značajna, a film „Ničije dete“ na poseban način oživljava takvu situaciju.
Iako je od premijere filma prošlo više od godinu dana, a film usput pokupio nagrade na svim značajnijim festivalima na kojima se pojavio (preko Venecije, Festa do Splita) eho izazvan prvom proekcijom još uvijek ne prolazi.
Ničije dete
Prvo što smo svi znali o filmu i prije nego smo ga pogledali jeste priča o stvarnom postojanju dječaka koji je pronađen u nekoj šumi u Bosni prije rata, odrastao sa vukovima i njegov put socjalizacije. Takav motiv svakako privlači pažnju kako god da je snimljen. Ali to „kako god“ nije slučaj ovog filma. Uz temeljnu pripremu, ideju koja je sazrijevala u Vukovoj glavi dugi niz godina i pravi čas da se film pojavi uspjeh koji je usledio nije nikakvo iznenađenje.
Bez velikih glumačkih imena, naporne audicije i mukotrpnu potragu za glavnim glumcem, do velikog broja naturščika(takođe odlika velikih reditelja) ukomponovano kao da je budzetski stvarano u Holivudu, a ne skromnom pomoći jednog ministarstva i nekoliko filmskih entuzijasta. A na sve se mislilo, od lokacija za snimanje, preko kostima i šminke do fotografije Damjana Radovanovića kakva do sad nije viđena u domaćoj produkciji.
Tehnički skrojen prostor za oslobađanje nove energije koju Vuk Ršumović kao kakav iskusan slikar minimalistički nanosi u nekoliko slojeva. Vođen svedenom maskom reditelja on kao da iskače i na momente sam postaje akter određenih scena. Kao da zajedno sa Milošem Timotijevićem, kroji prvu ozbiljnu ulogu a baš kao i pomenuti glumac već duže prisutan kao posmatrač. I zaista svojom skromnom pojavom prećutno zbori svojim u isto vrijeme i mudrim ali i dječijim stavom da je sve došlo baš u pravi čas i baš onako kao što je moralo doći. A htjeo je da stvori veseo film, što on u osnovi i jeste sa krajem koji ne razrešava ali koji nagoveštava nešto što se čini da je film u osnovi već prikazao.
Sjajni Denis Murić posle takođe uspješne, ali ne toliko zapažene „Enklave“ ovde pokazuje kako se zapravo pred kamerom uči i postaje za nijansu i bolji glumac, ali nam i odaje utisak da je zapravo u skladu sa svojim godinama i doživeo a onda i nama prikazao priču, opet uz minimalne sugestije reditelje. Zapravo posmatrano sa strane i nakon određenog vremenskog perioda prikazivanja svima je jasno da je zapravo ta usaglašenost glumca i reditelja (iako su ovde zapravo uloge pomješane) dala rezultat. Slojevi umjetničkog izraza osokoljeni slabašnim plećima djece, koja nose glavne uloge u filmu (pored Denisa Murića tu su još i Pavle Čemerkić i Isidora Janković) i onim što zovemo katarza, a što u svom izvornom smislu zrači svom snagom i postavlja pitanja odnosa čovjeka i prirode, učenja nekih vrednost za koje je vreme stalo onog trena kad su nastale, pitanje odrastanja i uopsteno govoreći nivoa u ljudskom saznanju koje Ršumović na veličanstven način daje kroz lik divljaka, iako lokalizovano ipak suviše izopšteno iz slike naših prostora, za šta je najbolji pokazatelj dobar glas koji film prati po čitavoj Evropi i što zapravo i stavlja pečat na univerzalnost ovog filma, a našoj kinematografiji garantuje svjetliju budućnost u iščekivanju i tog drugog filma Vuka Ršumovića.
